سلام به همه …
امیدوارم که عید به همه خوش گذشته باشه …
امروز داشتم با یکی از دوستان در مورد اینکه چرا الان بیشتر رزمی کاران از رشته ای که توش دارن کار میکنن ناراضین و دوست دارن که سبک رزمی خودشونو عوض کنن !!! البته گفتم بیشترشون نه همه لااقل تا اونجایی که من خودم دارم میبینم و باهاشون ارتباط دارم …..خوب بگذریم …
بحث ما از اینجا شروع شد که دوستم اعلام نارضایتی کرد از اینکه الان تقریبا میشه گفت چیزی به نام شاگرد و هنر جو وجود نداره و ماشال… همه برا خودشون شدن استاد !!!!!
نمیدونم چقدر با این نظر من موافقید اما من خودم از این حرف ایشون خیلی خوشم اومد … راست هم میگه من تا جایی که یادمه وقتی میرفتیم یه کلاس رزمی تقریبا میتونم بگم حداقل یه ۷ یا ۸ نفر ارشد تو کلاس بود و کلاس از نظر فنی واقعا پر بار بود اما الان چی ….همون ارشد ها شدن برا خودشون استاد و یه کلاس باز کردن و برا خودشون نیرو جمع کردن و شاید تو خیلیاشون یکی که واقعا بشه بهش گفت ارشد !!! وجود نداره ..حالا این از کجا نشات میگیره …. خوب بحث ما این بود که چرا الان رزمی کاران ما نمیتونن تو رشته اولی که انتخاب کردن یا اصلا تو رشته دلخواه خودشون دووم بیارن … این شاید یه دلیل باشه یعنی کسی که میاد مربی یا استاد میشه واقعا نمیتونه جواب گوی نیاز های شاگردش باشه …..
به نظر من چون الان اساتیدی که میان بیشترشون اصلا توجیه نیستن که اصلا مربی شدن برا چی ؟؟؟ برا کی ؟؟؟ اصلا خودشون هدفشون رو از مربیگری نمیدنن چه برسه به اونایی که میخوان زیر نظر این اساتید کار کنن …. اینو هم بگم این مشکل بیشترش هم برمیگرده به اساتید برجسته و قدیمی …یعنی چون خود این اساتید نمیتونن یا به کلاس برسن ، کلاس رو میسپرن به ارشد و میشه همین چیزی که گفتم یا اصلا بیشتر اساتید برای اینکه نشون بدن که فعالیت زیادی در سبک رزمی خودشون دارن هی به شاگرد های قد و نیم قد خودشون کلاس میدن و میگن برن اون کلاس هارو اداره کنن …. اخه چرا ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
من فکر میکنم مربی قبل از اینکه بیاد حرکت و تکنیک یاد شاگرد بده اول تو دو سه جلسه اول نظم و احترام و مهمتر از همه فرهنگ رزمی و هدف رزمی رو برا ش معیین کنه …. این خیلی مهمه …یعنی شاگردی که میاد سر کلاس حتما یه هدفی داشته که اومده کلاس …اما نمیتونیم بگیم که هدفی که اونو کشونده به کلاس هدف درستیه …یا اگه درست باشه هدف بلند مدتیه …. باید اهدافی که مربی تو سرش داره کاملا به شاگردش القا بشه تا بتونه با افکار مربی هماهنگ بشه ….اما گفتم مشکل اینه که بسیاری از مربیا خودشون هدفشون اشتباهه …بیشترشون هدفشون نمیشه گفت مادی اما بیشتر جنبه شخصی داره تا عمومی و ورزش دوستی …..
خوب با این مقدمه برسیم به بحث اصلی خودمون ….
حالا من میگم شاگرد اومده سر کلاس مربی یه مربی ایده اله !!! تمام شرایط هم برای پذیرش هنرجو فراهمه …خوب شاگرد میاد چند ماه با همین شرایط کار میکنه ( بحث من الان ورزش های ازاد رینگی است ) و به اهدافی که مربی براش ترسیم کرده یکی یکی میرسه …. و احتیاج داره که هدف گذاری تازه روش صورت بگیره …به نظر شما کسی که مقام جهانی داره یا کمربند رده بالا است الان باید چه هدفی بهش نشون بدیم …
؟؟؟؟؟؟
خوب مثلا یکیش من میرم مسابقه میدم حالا چه ببازم و چه ببرم اخرش که چی ؟؟؟؟
این شاید گفتم از هدف گذاری نادرست ایجاد شده باشه اما خوب سوالی که الان بسیاری از رزمی کاران از خودشون می پرسن ….
من خودم این سوال رو از خودم و از بیشتر دوستان رزمی کار م کردم اما اونا هم جواب قانع کننده ای نداشتند مثلا یکی میگفت من برا خودم مبارزه میکنم …. خوب من میگم اخه ارزش اسیب دیدگی رو داره اگه برا خودت مبارزه میکنی ….
یا یکی میگه میخوام برم مسابقات جهانی ….خوب من میگم اونایی که رفتن چی شده تو هم بری !!!
یا یکی میگه عادت کردم به این نمیتونم ولش کنم …خوب اینو خودتون جوابشو بهتر از من میدونید !
و خیلی حرفهای دیگه ….
الان من خودم به این نتیجه رسیدم که اگه برا خودت مبارزه میکنی لازم نیست مسابقه بدی ….چون الان مسابقات یه جوری شده هنر جو مسابقه میده منفعت اش رو مربی و مسئول اون سبک میبره و فایتر زیر پا له شده …یا اگه برا مسابقات جهانی میخوای تلاش کنی اخه مگه میشه هم از جیب خودت خرج کنی و هم بری مسابقه بدی بعد بیای ببینی کسانی برات تبریک گفتن که اصلا یادشون نبود که شما رفتید مسابقات …
من اخرش به این نتیجه رسیدم که نمیشه تو این ورزش ها دووم اورد …پس رفتم سراغ ورزش های رزمی نمایشی….
خوب میگید چه فرقی میکنه …خوب حالا میکم
اولا این ورزش ها رو میشه برا خوت کار کنی چون هر چی که کار کنی مال خودته نه مال کسی دیگه … مسابقه تو این جور ورزش ها به نظر من معنی نداره چون هر وقت بخوای میتونی با خودت یا با هر کس دیگه مبارزه کنی ازیه حرکت نمایشی اون حس لذتی که برده میشه شاید به نظر من ۱۰۰ برابر چپ راست زدن بیهوده به کیسه است یعنی چی …؟ یعنی تو نمیتونی از اون چه که داری تو مبارزه همه جا استفاده کنی اما حرکات نمایشی رو همه جا میتونی اجرا کنی … اینو میتونیم به حرکات شادو ترکیبی تو مبارزه هم تعمیم بدیم … یا تو مبارزه تو به خودت اسیب نمیزنی بلکه یکی هست روبروت که همه فکرش اینه که تو رو ناک اوت کنه … اما تو حرکات نمایشی دست خودته میتونی اون حرکتی رو که بهش اطمینان نداری اجرا نکنی و اگه اجرا کردی اسیب هم دیدی با مطالعه بوده یعنی خودت احتمال میدادی که اسیب ببینی …اما مبارزه تو نیستی بلکه یکی دیگه میخواد بهت اسیب بزنه … شاید این ایراد رو به من بگیرید که رزمی یعنی مبارزه … نه من کاملا مخالفم اما اینجا بحث رو ادامه نمیدم میزارم تو یه پست دیگه در این باره بحث کنم …
تا حالاش که خوب اومدم یعنی هم بدی رو گفتم هم خوبی رو …من خودم هم سبک های ازاد رو کار کردم و هم نمایشی رو و الان دارم تریک کار میکنم یعنی چشم بسته اینا رو نمیگم بلکه دارم تجربیات رزمی خودمو باز گو میکنم …اگه شما هم اشکالی دیدید در این بحث حتما بگید تا بحث رو با هم ادامه بدیم
خوب خیلی شد بقیه اش تو بحث های بعد
موفق باشید
